موتورسیکلت‌های کلاس کافه ریسر (Café Racer)، ترکیبی از پیشرانه‌ی سبک در بدنه‌ی کوتاه، با حداقل قطعات اضافی برای تجربه‌ی سواری باسرعت بالا در مسافت‌های کوتاه هستند. این نوع موتورسیکلت‌ها در دهه ۱۹۶۰ متولد شدند و امروز فقط چند شرکت به تولید چنین مدل‌هایی مشغول هستند.

شرکت تیونینگ آلمانی المنتال کاستوم سایکلز (Elemental Custom Cycles) یا به‌اختصار ECC در بازسازی و ارتقاهای موتورسیکلت‌های کافه ریسر کلاسیک شهرت دارد. جدیدترین محصول این تیم آلمانی تیونینگ و تولید مدل سفارشی بر اساس بی‌ام‌و R80 Monolever محصول ۱۹۸۵ است. بهینه‌سازی موتورسیکلت‌های قدیمی، به‌خصوص محصولات بی‌ام‌و از لحاظ اقتصادی، فنی و حتی رسانه‌ای و اجتماعی یکی از مشکل‌ترین مسئولیت‌های ممکن است که به‌نظر می‌رسد ECC، از این پروژه سربلند بیرون آمد باشد. اولین پیشرانه‌ی ۲ سیلندر هواخنک بی‌ام‌و در سال ۱۹۲۳ متولد شدند. بیشتر موتورسیکلت‌های دهه ۱۹۲۰ و حتی چند مدل در دهه‌های بعد، با رویکرد کنار هم قرار دادن قطعات و تشکیل یک وسیله‌ی نقلیه طراحی و ساخته می‌شدند. مهندسی یکپارچه کردن قطعات در محصولات ارزشمند بی‌ام‌و نزدیک به ۶۰ سال با کمترین تغییرات جزئی ممکن ادامه یافت.

برای بهینه‌سازی یک موتورسیکلت بدون‌نقص بی‌ام‌و با قدمت ۶۰ سال و تبدیل نکردن آن به مجموعه‌ای از قطعات به‌هم ریخته، باید دانش فنی بالایی داشت. مهندسان شرکت ECC در محصول جدید خود موسوم به «پروژه 4»، از R80 مونولور به‌عنوان آخرین نسل بی‌ام‌و‌های دوسیلندر هواخنک سنتی استفاده کرده‌اند که حاصل کار قابل تحسین است. R80 مونولور از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۵ در تعداد بیش از ۲۲ هزار دستگاه تولید شد. یکی از مهم‌ترین دلایلی که شرکت‌های تیونینگ به سراغ موتورسیکلت‌های کافه ریسر نمی‌روند، هزینه‌ی بالای هر پروژه است. به‌عنوان مثال هر تغییری در دسته‌های موتور، مجموعه‌ای از تغییرات ریز و درشت بی‌شمار را به‌همراه دارد که همین مورد هزینه‌ی کلی را پس از ماه‌ها طراحی به بالای ۱۰ هزار دلار می‌رساند. مشتری این پروژه با هدف مالکیت یک موتورسیکلت کافه ریسر تمام‌عیار با ظاهر زیبا و کاربرد در دنیای واقعی به متخصصان ECC مراجعه کرده است. کاربردی بودن عامل کلیدی است چرا که تردد موتورسیکلت در جاده‌های آلمان قوانین سفت و سختی دارد. چراغ‌ها، ترمزها، تایرها و سیستم تعلیق، همه باید در نظر مقامات مجوزدهنده بدون نقص باشند.

تیم مهندسی ECC پس از خریداری یک نمونه بی‌ام‌و R80، با اینکه کارکرد آن کمتر از ۱۰ هزار کیلومتر بود اما تمام قطعات آن را از هم جدا کردند. در طرح شاسی مونولور درعین کوچک بودن قابلیت نصب قطعات زیادی وجود دارد، به‌همین خاطر این بخش تقریباً دست‌نخورده باقی ماند. زیربندی اما توسط متخصصان ECC طراحی شد تا مخزن سوخت بزرگ بدون مشکل در کنار صندلی مسطح قرار بگیرد. پروژه 4 بی‌ام‌و R80 از رینگ‌های ۱۷ اینچی با تایرهای ۱۲۰ و ۱۵۰ میلی‌متر در جلو و عقب استفاده می‌کند. تایرهای باریک‌تر جلو در تعادل و خودمحوری فرمان‌دهی نقش مهمی دارد؛ این مورد در موتورسیکلت‌های قدیمی به‌خصوص محصولات بی‌ام‌و فوق‌العاده با اهمیت است. در صورت استفاده از تایرهای با پهنای بیش‌ از اندازه، اثر خودمحوری فرمان از بین می‌رود و فرمان‌دهی حسی مشابه کنترل فرغون خواهد داشت.

دوشاخه‌ها ۵۰ میلی‌متر کوتاه‌تر شده‌اند تا علاوه بر شیب بیشتر مخزن سوخت، ظاهری مشابه مدل‌های مدرن به‌وجود بیاید. هدر ضدزنگ به مافلر ساخت ECC هدایت شده و پس از عبور از کف موتور به پشت تمایل پیدا کرده است. دکمه‌های کنترلی تماماً فشاری و از واحد M برند موتوگجت (Motogadget) هستند و مخزن سوخت از مدل GS بی‌ام‌و برداشته شده است. پروژه 4 از پیشرانه‌ی استاندارد ۷۹۷ سی‌سی با قدرت ۴۹.۵ اسب بخار و گشتاور ۵۹ نیوتن‌متر استفاده می‌کند و در کنار گیربکس ۵ سرعته، به‌نهایت سرعت بیش از ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. شاید این مقدار چندان قابل توجه نباشد، ولی با وجود شاسی سبک سرعت این موتورسیکلت قابل توجه خواهد بود. طراحان ECC نزدیک به ۴۰ طرح و رنگ مختلف برای پروژه 4 درنظر گرفته‌‎اند که خاکستری متالیک و طرح آبی زیبا به‌نظر می‌رسد. رنگ اصلی خاکستری متالیک کاملاً بر آلمانی بودن این مدل اشاره دارد که به‌نظر می‌رسد با طرحی مشابه جان پلیر نورتون کوماندو محصول سال ۱۹۷۵ ترکیب شده است.

در مورد این پروژه‌ی بی‌نظیر، دو سؤال مهم بی‌جواب مانده است. باتری کجا نصب شده است؟ به‌قدری مهندسی پروژه 4 دقیق است که باتری به‌سادگی جلب توجه نمی‌کند. طرح شیب‌دار مخزن بزرگ سوخت بسیار زیبا و دقیق کار شده است، اما واقعاً ظرفیت آن کافی است؟ قیمت نهایی این مدل و امکان تولید انبوه آن هنوز مشخص نشده است.